Soms vragen mensen wat open organiseren eigenlijk is.  In deze blogpost wil ik mijn kijk daarop laten zien aan de hand van een voorbeeld: ‘het politiebureau’ en ‘de wijkagent’.

Als je iemand op straat vraagt: “waar vind ik de politie?” dan zal diegene vaak verwijzen naar het politiebureau.  ‘De politie’ heeft dan als vorm een gebouw, waar politiemensen werken in kamers achter bureaus. Burgers kunnen er naar binnen gaan, maar meestal alleen op vaste tijden en in bepaalde gedeeltes van het gebouw. Er is een heel duidelijke scheiding tussen het gebouw en de omgeving. Als het gebouw ‘gesloten is voor publiek’ is er geen interactie.

Er zijn ook mensen die op de vraag: “waar vind ik de politie?” verwijzen naar de wijkagent. Die rijdt op dat moment op de fiets door de wijk, is te volgen op Twitter of laat aan een schoolklas zien hoe een biketeam werkt. In deze situatie heeft ‘de politie’ als vorm een persoon. Hij of zij is vooral in de wijk aanwezig  en is continu in verbinding is met anderen,  met mensen die juist niet bij de politie werken.

Wat is nu in dit voorbeeld ‘de politie’ ? Is het een gebouw waar politiemensen werken in een duidelijke organisatiestructuur en met een vaste werkplek? Of is het een verzameling professionals die vooral buiten het eigen bureau, samen met burgers en professionals, werken aan veiligheid?

De manier waarop wijkagenten (in dit voorbeeld) werken is voor mij een manier van open organiseren.

Heb je weleens zo naar je eigen organisatie en je eigen werk gekeken?  Hoeveel kontakt heb je elke dag met collega’s? Hoeveel met klanten of burgers? Zit je vooral achter je bureau of ben je continu ‘buiten’, daar waar je werk ontstaat? Wat zijn voor jou de voordelen van een ‘open’ organisatie?

Foto: touwladder.nl