Luisteren lijkt gemakkelijk. “Je hebt niet voor niets twee oren en maar één mond gekregen” zo luidt een volkswijsheid. Maar horen en luisteren is niet hetzelfde.

In een tijd waarin we steeds meer communicatieprikkels op ons afkrijgen wordt het lastiger om met onverdeelde aandacht te luisteren. En sowieso zijn veel mensen vooral goed in ‘autobiografisch luisteren’: luisteren met het doel om zélf iets te gaan zeggen. Onderzoek heeft aangetoond dat we in staat zijn 3 seconden te luisteren en daarna in gedachten bezig zijn met het formuleren van het antwoord. Weer ander onderzoek laat zien dat artsen een patiënt gemiddeld na 18 seconden in de rede vallen

Wat betekent dit nu voor verhalen in organisaties? Naar welke verhalen wordt nog ademloos en met onverdeelde aandacht geluisterd? En hoe belangrijk is dat?